Wyszukiwarka
Twój koszyk
Twój koszyk jest aktualnie pusty
Twój koszyk jest aktualnie pusty
Czy był to intrygujący tytuł, z którym się zgodziłeś lub wręcz przeciwnie? A może to, że Twoje życie także czasem przypomina teatr, w którym odgrywasz różne role, niekoniecznie będące Twoimi wymarzonymi? Przekonaj się, jak to z Tobą jest naprawdę.
Każdy z nas czuje się chwilami jak aktor. Odgrywane przez nas role to uczeń, student, pracownik, przedsiębiorca, dziecko, partner, matka itd. W niektórych z tych ról czujemy się pewniej, w innych mniej. Na koniec dnia zawsze jednak musimy uporać się z własnymi przemyśleniami, uczuciami i własnym postrzeganiem tego, jak nam poszło.
Niestety życiowego warsztatu aktorskiego wcale nie uczymy się zazwyczaj od mistrzów, a od swoich bliskich - rodziców, wychowanków czy otoczenia. Czy zawsze jednak można nazwać ich życiowymi zwycięzcami? Nie zrozum mnie źle, rodzice zawsze chcą dla nas najlepiej, ale prawda jest taka, że nie wszystkim się udaje. Dlatego odpowiedz najpierw szczerze na poniższe pytanie:
Czy podoba Ci się to, jak żyją i co osiągnęli Twoi rodzice? Nie zrozum mnie źle, moim celem nie jest krytyka ich zachowania lub ocena ich statusu. Jest nim natomiast pytanie: Czy chcesz mieć takie życie jak Twoi rodzice?
Masz do wyboru dwie drogi - prostą i trudną. Droga prosta - przez całe życie starać się przypodobać swoim rodzicom, którzy najlepiej przecież wiedzą, co jest dla Ciebie dobre, a co złe, bo to to samo, co jest DLA NICH dobre lub złe. Na początku będzie super - wszystko od nich dostaniesz i w komfortowy sposób będziesz przechodził z jednego etapu życia do kolejnego.
Druga droga jest nieco trudniejsza - szczególnie na początku czekają Cię same poprzeczki, kłody i trudności. Działanie tylko na własne konto, podejmowanie samodzielnych, niełatwych decyzji - jest to nie lada wyzwanie, ale tylko dzięki temu staniesz się reżyserem własnego życia.
"Kluczem do zrozumienia tej książki jest to, że zarówno odtwarzający rolę, jak i planujący ją, czyli nasz teatralny reżyser (zakładamy, że jest autorem sztuki) to ta sama osoba, czyli Ty. Odegranie życiowej roli bez uprzedniego scenariusza, który jest podstawą wcześniej przemyślaną i przeanalizowaną, jest wirtuozerią, która często prowadzi nas donikąd. A przecież w każdym momencie życia można przerwać ten schemat działania.
Napisanie takiego scenariusza życia nie jest sprawą prostą, jeśli nigdy do tej pory tego nie robiliśmy. Jeśli całe życie ktoś mówił nam, co mamy robić, to trudno oczekiwać, że nagle sami przejmiemy kontrolę. Poza tym jest bardzo ważna kwestia, nieodłącznie związana z działaniem na własne konto zgodnie z własnym wyobrażeniem tego, jak powinno wyglądać nasze życie. Tą kwestią jest odpowiedzialność. Odpowiedzialność za to, co się stanie, jeśli wdrożymy w życie nasz program czy, jak kto woli, scenariusz życia".
Myślę, że wiesz już, czego możesz się spodziewać po tej niewątpliwie nietypowej i nieprzeciętnej książce. Będzie to odpowiedź na pytanie: Jak napisać scenariusz swojego życia i go skutecznie zrealizować? Zanim dowiesz się, jak najlepiej przygotować najważniejszą sztukę, jaką jest Twoje życie, przeczytaj kolejny fragment książki. Fragment, z którym nie można się po prostu nie zgodzić.
Jeśli chcesz posłuchać dłuższego fragmentu, kliknij tutaj
Rób to, co według Ciebie słuszne, bo i tak będą Cię krytykować. Potępią Cię, jeśli to zrobisz, ale też będą mieli pretensje, jeśli tego nie zrobisz.
"Niejednokrotnie w trakcie życia zdarza nam się postępować pod dyktando innych ludzi. Chcąc ich zadowolić, decydujemy się często na działanie, które jest wbrew naszym własnym przekonaniom. Robimy rzeczy, w które nie wierzymy, których się później wstydzimy czy zwyczajnie po ich zrobieniu czujemy dyskomfort. To smutne, a jednocześnie dosyć zabawne. Smutne, bo smutek jest naturalnym uczuciem, jeśli wiemy, że to, co zrobiliśmy, nie jest zgodne z naszym przekonaniem, a zabawne, bo znając kilka oczywistych zależności, nie sposób nie dojść do wniosku, że działanie wbrew sobie nie ma sensu.
Nie chodzi tu o dążenie do celu, który jest spójny z naszym wnętrzem, kiedy pojawiają się przeszkody. Przyjrzyjmy się prostym zależnościom. Nie jest możliwe, aby zawsze dogodzić wszystkim. Zawsze znajdzie się ktoś, kto skrytykuje Cię za Twoje działanie, niezależnie od tego, co będziesz robić. Matka Teresa, Papież Jan Paweł II, Jezus Chrystus, a nawet sam Bóg mają zwolenników, ale i przeciwników.
Wiadomo wszem i wobec, że ocena zewnętrzna innych ludzi nie będzie absolutnie obiektywna w stosunku do tego, co robisz. W myśl tego, co zostało do tej pory powiedziane, zbawienie miliona osób czy nakarmienie stu tysięcy głodujących żołądków nie zagwarantuje Ci chwały absolutnej i wiecznej. Nie ma wątpliwości, że są to czyny wielce chwalebne, ale nie ma gwarancji, że świat zewnętrzny, który jest wynikiem naszych wewnętrznych projekcji, nominuje Cię do nagrody, całkowitej aprobaty i poparcia ze strony wszystkich".
Jesteśmy pewni jakości wiedzy, którą wydajemy
i prezentujemy w naszym wydawnictwie. Dlatego udzielamy specjalnej gwarancji, aby Twoje zakupy były absolutnie bezpieczne. Jeśli zakup nie spełni Twoich oczekiwań, możesz dokonać zwrotu, odzyskując 100% wydanych na niego pieniędzy.
Którą wybrać ścieżkę, aby na jej końcu otrzymać przydomek "Prawdziwy 
zwycięzca"? Nie daj sobie zamydlić oczu pozornie dobrymi rozwiązaniami w drodze do realizacji swoich celów. Autor Kompasu zwycięzcy, Marek Zabiciel, będący jednocześnie autorem Życie to jest teatr, podpowie Ci, na co zwracać uwagę oraz do czego warto się przyłożyć, aby zostać życiowym zwycięzcą.
“Uczą nas w szkołach różnych dziwnych przedmiotów. Uczą nas, jak liczyć, żeby się nie dać oszukać. Fajnie. Uczą nas, ile warstw skalnych należy przebić, żeby dotrzeć do jądra Ziemi. Fajnie. Uczą nas, kto i w jakim wieku może startować na urząd prezydencki czy do senatu. Fajnie. Uczą nas, jak zakładać maskę przeciwgazową (albo gazową), gdy ktoś zechce nas chemikaliami pozbawić tak upragnionego przecież życia. Fajnie. Jednym słowem – fajnie. Ale dwoma? Nie fajnie. Niezbyt fajnie, bo nie uczą nas w szkołach, jak mamy żyć radośnie, szczęśliwie, jak na co dzień poradzić sobie z bałaganem emocjonalnym, który tak często przecież jest przez nas samych konstruowany.
Jak zawsze przy podsumowaniach z cyklu "złote zasady" czy reguły uśmiecham się do siebie. Jakżeż prosto jest pisać o złotych regułach! Jak prosto jest dawać dobre rady i mówić, co jest najważniejsze. Jednak problem jest w tym, że tak naprawdę wszystkie te złote zasady można wyrzucić na śmietnik, jeśli nie będziemy wiedzieli, jak zastosować je w momentach, kiedy życie stanie z nami oko w oko. Bo wiedzieć o nich, czytać, siedząc wygodnie w fotelu, jest niezmiernie prosto. Łatwo i przyjemnie układające się słowa mówią same za siebie. A później? Później jest już tylko życie.
Aby życie było przyjemnością egzystencji, jeśli nie permanentnie, to przynajmniej często, musimy uczyć się, jak należy żyć, jak radzić sobie z problemami, które, chcemy czy nie, i tak będą nas odwiedzały.
Mówimy często o ludziach wykształconych posiadających stopień magistra, doktora czy docenta. Jeśli wykształcenie jest tak dla nas istotne, to czemu nie mamy kierunków w takich dziedzinach jak na przykład sztuka szczęśliwego życia? Czemu godnym uznania jest człowiek, który otrzymuje Nagrodę Nobla w dziedzinie powiedzmy fizyki jądrowej, a człowiek szczęśliwy nie? Co jest ważniejsze, posiadanie tytułu naukowego czy umiejętność życia? Pewnie te pytania nie są zadawane z poziomu możliwości udzielenia odpowiedzi prawdziwie absolutnych.
Może tylko rozgrzebują temat, prowokując do tego, by powiedzieć do takiego autora jak ja: Koleś, przecież jedno z drugim się nie wyklucza. Przecież docent też może mieć doktorat z umiejętności życia
Być może. Ale obserwując nasz świat, nie sposób oprzeć się wrażeniu, że rządzą w nim ludzie wykształceni, którzy nie tylko sami nie potrafią żyć tak, byśmy mogli brać z nich przykład, ale jeszcze do tego zmuszają innych do życia, które niewiele ma wspólnego z satysfakcją.
Dlatego wydaje mi się, że warto o tym mówić. Warto mówić o tym, że warto się doktoryzować w sztuce życia. Przechodząc czy zaczynając od filozofii, psychologii, skończywszy na zagadnieniach transcendentalnych. Warto, bo działając w ten sposób, dajemy sobie możliwość poznania tego, co w innych okolicznościach nie ujrzy światła dziennego przez pryzmat naszych wyobrażeń o życiu. Nie wydaje mi się, by wagary w szkole życia lub całkowite jej zaniechanie pomagały nam rozwijać własny potencjał, którego to rozwój jest niezbędnym czynnikiem do tego, by uzyskać status człowieka prawdziwego.„Marek Zabiciel
Książkę „Życie to jest teatr” przeczytałam z dużą przyjemnością. Potwierdziła mnie ona w słuszności moich działań, a także zwróciła uwagę na pewne ludzkie zachowanie, które częstokroć spro
wadza nas na manowce. Jest nim życie pod dyktando innych ludzi. I choć pewnie pomyślisz sobie teraz „Ja z tym nie mam problemu”, zastanów się: ile razy zdarzyło Ci się, że chciałeś podjąć jakąś decyzję, ale odwiedli Cię od niej Twoi bliscy? Jak często robisz coś, czego tak naprawdę nie chcesz robić, bo "co sobie inni pomyślą?" Albo tłumaczysz sobie to "bo tak wypada”. Jest to pewna pułapka, po wpadnięciu do której czeka nas rozczarowanie i smutek, że nasze życie nie jest do końca nasze. I nie chodzi tu o to, żeby robić wszystkim na przekór albo nie korzystać z doświadczenia innych osób. Jednak warto się zastanowić – czy to, że komuś się nie udało, oznacza, że Tobie też musi się nie udać? Dzięki książce „Życie to jest teatr” dowiesz się, co zrobić, aby przełamać te zachowania i przestać pozwalać INNYM reżyserować Twoje życie.
Jeśli stać Cię na refleksję odnośnie Twojego życia i posiadasz wystarczającą odwagę, aby je zmienić i polepszyć, książka Życie to jest teatr jest dla Ciebie. Przyda Ci się także, gdy czujesz, że stać Cię na więcej niż przeciętność, a nie wiesz, jak zacząć, aby to sobie udowodnić. Plusem jest to, że jeśli tylko ta książka Ci się nie spodoba, oddamy Ci za nią pieniądze w ramach wiecznej gwarancji. W końcu nikt nie zmusi Cię do tego, żebyś stał się reżyserem swojego życia, jeśli sam nie dojdziesz do wniosku, że tego właśnie chcesz.
Zobacz, co o naszych produktach mówią inni
Trochę filozofii, trochę aforyzmów i mądrości życiowych w sumie dobra pozycja - POLECAM. Wymaga przemyśleń i po pewnym czasie ponownego przeczytania.Przyznam, że do zakupu skusił mnie tytuł. Osobiście uważam, że Życie to jest Teatr w, którym nawet bez Twojej chęci wchodzisz w różne kolejne role: przedszkolak uczeń, mąż, ojciec itd - więc lepiej te role grać świadomi zgodnie ze wskazówkami. Dziękuję AUTOROWI za tę pozycję.
Romek, na emeryturze
Książka naprawdę godna polecenia!! Bardzo pozytywnie zaskoczyło mnie bogactwo treści. Publikacja, aby wulgarnie nie powiedzieć naprawdę SUPER HIPER! Oby takich książek było jak najwięcej. Chyba skuszę się inne publikacje tego autora ;) Gorąco polecam!
Karolina, uczeń
Bardzo mądre, rady żeby ZWOLNIĆ I NIE PĘDZIĆ W NASZYM ŻYCIU za wiatrem. Polecam. Gdybym miał kupić tę pozycję jeszcze raz, zrobiłbym to.
Rafał Banaś, trener technik szybkiego czytania MINDSTORMERS (mnemonika.pl) w Sosnowcu
Książka pt "życie to jest teatr" jest pozycją bardzo interesującą pozwalającą poznać wartości bardzo ważne i nadające sens naszemu życiu. W naszym zabieganym życiu, książka ta powinna dać nam do myślenia i skłonić do pewnych przemyśleń nad własnym życiem. Polecam gorąco.
Adam Badurski, Technik informatyk
Polecam.
Artur Kowalski, pracownik huty szkła
Dałbym tej książce 7. Albo i 10. Napisana prostym językiem, widać, że w osobisty sposób, z każdym rozdziałem rozpoczynającym się od opowiadania wprowadzającego (i wciągającego!), z komentarzami do rozwojowych, motywujących cytatów, jest jednym z najlepszych poradników samorozwojowych, jakie miałem okazję w życiu przeczytać. Autor prezentuje własne doświadczenia, własne przemyślenia i widać, że to nie jest jakieś ideowe "kopiuj wklej" (wiecie, w co którejś książce widzicie to samo, rodem z jakiegoś podręcznika psychologicznego), tylko jego własna mądrość życiowa.
Marcin, student psychologii
Krótko i zwięźle: bardzo dobra publikacja
Jakub Mastej, uczeń
Wspaniała książka, która po przeczytaniu pozwala przejąć kontrolę nad swoim życiem i zagrać w nim wreszcie główną rolę :)
Tomek
Książka jest wspaniała. Jest wrażenie,że samemu się ją pisało, a to pisze życie na jakie dajemy przyzwolenie.. Jestesmy statystami, bo chcemy i pozwalamy aby inni decydowali co mamy ,grać'. Kiedy mamy dosyć zaczynamy być aktorami- grać po swojemu i dajemy sobie rolę naszego życia czasem trwa dość długo i dopiero kiedy jest nasz czas mówimy ,dosyć' bierzemy ,,teatr,, naszego życia w swoje ręce wtedy jesteśmy dopiero scenarzystą - reżyserem. Ale to najczęściej baaaardzo nie podoba się naszemu otoczeniu...starają znów nas zepchnąć w rolę statysty. Tylko od nas samych zależy czy IM się to uda! Wszyscy to wiemy i pozwalamy na to ta książka pozwala na zastanowienie się. Czy tak powinno być? DZIĘKUJĘ....bo TO CO DAWNO WIEDZIAŁAM dopiero KSIĄZKA pozwoliła na na podjecie decyzji KIM mam dalej być w moim życiu. Pozdrawiam Anna P.
Anna Piechowicz, farmaceutka i energoterapetka
Bardzo ciekawa pozycja, polecam.
Dominika W, studentka
